Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

19. FOR YOU ALONE

18 Μαρτίου 1911


Αυτή είναι η πρώτη ηχογράφηση του Caruso στην αγγλική γλώσσα. Συνθέτης είναι ο Henry Ernest Geehl (1881-1961) και στιχουργός ο P. J. Ο’ Reilly (1876-1924)-και οι δύο Βρετανοί. Το τραγούδι γράφηκε το 1909, ο Caruso το ηχογράφησε στις 28 Δεκεβρίου 1910 και το έκανε επιτυχία το 1911. Το 1909 ήταν η χρονιά που “γεννήθηκαν” τραγούδια όπως το “By the light of the silvery moon”, “The whiffenpoof song” και “The Spaniard that blighted my life”.

20. ADDIO

1 Απριλίου 1911



Το “Addio” είναι ίσως το δημοφιλέστερο τραγούδι από τα πολλά που έγραψε ο Sir Francesco Paolo Tosti (1846-1916). Το 1905 έγινε επιτυχία σε ηχογράφηση της Nellie Melba, το 1914 το ερμήνευσε σε δίσκους ο John McCormack, ενώ το 1911 το έκανε αθάνατο ο Enrico Caruso.

Άλλα τραγούδια του Tosti που ηχογράφησε ο Caruso: “A vucchella”, “Ideale”, “L’alba separa dalla luce l’ombra”, “La mia canzone”, “Luna d’estate”, “Parted”, “Pour un baiser”.

Το “Addio” σε στίχους S. Rizzelli ηχογράφησε ο Caruso στις 29 Δεκεμβρίου 1910

21. AIDA A ME TOGLIESTI (“Aida”)

20 Μαίου 1911



Ντουέτο από την τέταρτη πράξη της όπερας “Aida” του Giuseppe Verdi (1813-1901) σε κείμενα του Antonio Ghislanzoni (1824-93) από την γαλλική πρόζα της Camille du Locle (1868) σε σενάριο του αρχαιολόγου August Mariette (1821-81). Η πρεμιέρα δόθηκε στην όπερα του Καίρου, στις 24 Δεκεμβρίου 1871.

Το “Aida a me togliesti” ηχογραφήθηκε με την μεσόφωνο Louise Homer (1871-1947), στις 29 Δεκεμβρίου 1910, και εμπεριέχει τα “Gia i sacerdoti adunansi” και “Misero appien mi festi”.

22. CANTA PE’ME

18 Μαίου 1912



Το Ναπολιτάνικο αυτό τραγούδι ανήκει στον συνθέτη Ernesto de Curtis (1875-1937) και στον στιχουργό Libero Bovio. O Caruso ηχογράφησε άλλο ένα δικό τους τραγούδι, το “Tu ca nun chiagne” (1919) και το “Senza nisciuno” (1919) του de Curtis σε στίχους του Antonio Barbieri. Η εγγραφή του τραγουδιού από τον Caruso έγινε στις 26 Νοεμβρίου 1911.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

23. LOVE IS MINE

18 Μαίου 1912


Συνθέτης του “Love is mine” είναι ο Clarence G. Gartner και στιχουργός ο πολυγραφότατος Edward Teschemacher (1876-1940). Ο δεύτερος είναι αυτός που έγραψε μαζί με τον R. Leoncavallo (1857-1919) την περίφημη “Mattinata” (1904) και με τον Guy d’ Hardelot, ψευδώνυμο της Helen Rhodes (1858-1936), το “Because” (1902). Οι Gartner-Teschemacher συνέθεσαν μαζί το “Trusting eyes” που επίσης ηχογράφησε ο Caruso (1914). Η εγγραφή του “Love is mine” έγινε στις 27 Δεκεμβρίου 1911.

24. CELESTE AIDA (“Aida”)

25 Μαίου 1912


Η άρια του τενόρου Radames που υμνεί την θεία ομορφιά της Aida στην πρώτη πράξη της όπερας του Giuseppe Verdi (1813-1901)“Aida”.
Τα κείμενα της όπερας είναι του Antonio Ghislanzoni (1824-93)από την γαλλική πρόζα της Camille du Locle (1868), σε πλοκή του August Mariette Bey. Η πρεμιέρα δόθηκε στο Κάιρο στις 24 Δεκεμβρίου 1871.

Ο Caruso ηχογράφησε έξι φορές την άρια, στις 11 Απριλίου 1902, 30 Νοεμβρίου 1902, 1 Φεβρουαρίου 1904, 13 Μαρτίου 1906, 29 Μαρτίου 1908 και 27 Δεκεμβρίου 1911. Η ηχογράφηση της 1ης Φεβρουαρίου 1904 έγινε για πρώτη φορά επιτυχία τον Ιούνιο του 1904 και ήταν ο δεύτερος, από τους 45, εμπορικός δίσκος του Caruso. Η ηχογράφηση της 27 Δεκεμβρίου 1911 έγινε επιτυχία τον Μάιο του 1912.

Η “Aida” έγινε ταινία, για πρώτη φορά, το 1911 (ΗΠΑ) σε σκηνοθεσία Oscar Apfel-J. Searle Dawley και μετά το 1953 (ιταλική παραγωγή) σε σκηνοθεσία Clemente Fracassi με πρωταγωνιστές τους Sophia Loren (ντουμπλαρισμένη φωνητικά από την Renata Tebaldi), Lois Maxwell, Luciano della Marra, Alba Arnova, Leonide Massine, κα. Ο ελληνικός τίτλος ήταν “Αϊντα, η σκλάβα του Νείλου”. Τέλος, το 1987 γυρίστηκε από τον Claes Fellbom (Σουηδία) με πρωταγωνιστές τους Francoise Drapier, Niklas Ek, Margareta Ridderstedt, Ingrid Tobiasson.

25. CRUCIFIX, THE

25 Μαίου 1912



Συνθέτης-στιχουργός του “Crucifix” (1879) ήταν ο εξέχων Γάλλος βαρύτονος Jean-Baptiste Faure (1830-1914), που η φήμη του εκείνη την εποχή μπορεί να υπογραμμιστεί και από το γεγονός ότι ο περίφημος Γάλλος ζωγράφος Edouard Manet (1832-83), που ενοχλούσε το κατεστημένο της εποχής, και έγινε θερμά αποδεκτός από τους ιμπρεσιονιστές, τους οποίους και επηρέασε αποφασιστικά, τον ζωγράφισε δύο φορές. Αγγλικούς στίχους στην σύνθεση έγραψε για πρώτη φορά ο Theodore T. Barker και αργότερα ο F. W. Rosier. Το “Crucifix” ηχογράφησε ο Caruso μαζί με τον βαθύφωνο Marcel Journet (1867-1933) στις 7 Ιανουαρίου 1912. Την ίδια σύνθεση έκαναν επιτυχία το 1917 οι John Mc Cormack-Reinald Werrenrath.

26. LOST CHORD, THE

20 Ιουλίου 1912


Τραγούδι του Άγγλου συνθέτη, μαέστρου και οργανίστα Sir Arthur Sullivan (1842-1900), που γράφηκε το 1877 για τον θάνατο του αδελφού του. Οι στίχοι είναι από ποίημα της Adelaide Anne Procter (1825-64) και όχι Proctor, όπως συχνά αναφέρεται, που το έστειλε στον συνθέτη η Antoinette Sterling, η οποία ήταν και η πρώτη που το ερμήνευσε δημόσια.

Θεωρείται ως αρχέτυπη Βικτωριανή μπαλάντα απ’ αυτές που τραγουδούσαν στα σαλόνια. Την ερμήνευσαν/ηχογράφησαν οι Clara Βutt, Peter Dawson, Louise Kirκy Lunn.

O Caruso το ηχογράφησε στις 29 Απριλίου 1912. Μετά από αυτόν το τραγούδι έγινε επιτυχία και από τους Alma Gluck (1918) και από τον John Mc Cormack (1923).

27. QUARTETTO NOCTURNO (“Martha”)

3 Αυγούστου 1912


“T’ho raggiunta, sciagurata!…Dormi pur (Quartetto Nocturno)” προέρχεται από την δεύτερη πράξη της ρομαντικής κωμικής όπερας “Martha (“Martha, oder der markt zu Richmond”) του Friedrich von Flotow (1812-83) σε λιμπρέτο του W. Friedrich, από μια ιδέα του Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges. Η πρεμιέρα της όπερας, που έχει τέσσερις πράξεις, δόθηκε στην Βιέννη (Karntnerthortheater) στις 25 Νοεμβρίου 1847.

Αυτό το τραγούδι “αποχαιρετισμού” ηχογραφήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1912. Μαζί με τον Caruso πήραν μέρος η υψίφωνος Frances Alda (1879-1952), η μεσόφωνος Josephine Jacoby και ο βαθύφωνος Marcel Journet (1867-1933).

H “Martha” (ελληνικός τίτλος “Μάρθα”) προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1935 σε σκηνοθεσία Karl Anton/Frank Clifford (Γερμανία). Στην ταινία, γνωστή και ως “Letzte Rose”, πρωταγωνιστούν οι George Alexander, Fritz Kampers, Helge Roswaenge, Carla Spletter, Grethe Weiser.

28. DREAMS OF LONG AGO

17 Αυγούστου 1912



Ο ίδιος ο Enrico Caruso έγραψε το 1912 το “Dreams of long ago” με ιταλικό τίτλο “Sogni d’ altra eta”. Οι ιταλικοί στίχοι ήταν του John Focacci και οι αγγλικοί του Earl Carroll (1893-1948). O Carroll ήταν σημαντική φυσιογνωμία στον θεατρικό κόσμο των ΗΠΑ από το 1912-33, ως παραγωγός και σκηνοθέτης πολλών ρεβύ όπως η σειρά “Earl Carroll’s Vanities” (1923-32). Επίσης ήταν συνθέτης, στιχουργός και λιμπρετίστας.

Ο Caruso ηχογράφησε άλλα δύο προσωπικές του δημιουργίες, το “Tiempo antico” (1916-στίχοι του ίδιου του Caruso) και “Adorables tournaments” (Valse lente), που συνέθεσε το 1908, με τον Richard Barthelemy σε στίχους R. Gael.

To “Dreams of long ago” ηχογραφήθηκε από τον Caruso στις 18 Απριλίου 1912 και έγινε επιτυχία την ίδια χρονιά και για δεύτερη φορά μετά τον θάνατο του (1921). Τον συνοδεύει η ορχήστρα Walter Rogers (1865-1939).

29. BECAUSE

22 Φεβρουαρίου 1913



Και η μουσική και οι γαλλικοί στίχοι του “Because” (“Parce que”) οφείλονται στον Γάλλο Guy d’ Hardelot, ψευδώνυμο της κας W. I. Rhodes ή Helen Guy (1858-1936). Στην δημιουργία αυτή του 1902 ως υπεύθυνος των αγγλικών στίχων αναφέρεται ο Βρετανός Edward Teschemacher (1876-1940). O Caruso ηχογράφησε τη σύνθεση στις 7 Δεκεμβρίου 1912. Πριν και μετά τον Caruso την σύνθεση ερμήνευσαν ή ηχογράφησαν και οι Dalton Baker, Thorpe Bates, John Harrison, John McCormack, Ernest Pike, Denham Price, Maggie Teyte, Al Jolson, Deanna Durbin, κα.

Το “Because” έγινε επιτυχία σε δίσκους για πρώτη φορά το 1910 από τον Evan Williams, το 1913 από τον Caruso, το 1948 από τον Perry Como, το 1951 από τον Mario Lanza, και το 1959 με τίτλο “One love, one heart” από τους Four Coins.

30. DEH! NON PARLARE AL MISERO

5 Απριλίου 1913


“Deh! Non parlare al misero…A! veglia o donna” είναι ο τίτλος της άριας από την β’ σκηνή της πρώτης πράξης της όπερας “Rigoletto” (1851) του Giuseppe Verdi (1813-1901). O Caruso έχει κάνει επιτυχία, επίσης από τον “Rigoletto”, το “La donna e mobile” το 1908. Από την ίδια όπερα ηχογράφησε τα: “Bella figlia dell’ amore”, “Ella mi fu rapita!…Parmi veder le lagrime”, “Questa o quella”. Μολονότι ορισμένες δισκογραφίες δεν αναφέρουν την ηχογράφηση του “Deh! Non parlare al misero”, είναι βέβαιο ότι υπάρχει σε δίσκο της Victor 09058, όπου ο Caruso τραγουδά ντουέτο με την υψίφωνο Geraldine Farrar (1882-1967).

31. AVE MARIA

9 Αυγούστου 1913



Το “Ave Maria” που ερμήνευσε ο Enrico Caruso δεν είναι σύνθεση των Bach-Gounod (1859), ούτε των Mascagni-Weatherly (1918), ούτε του Schubert (1824) αλλά δημιουργία του πιανίστα Percy B. Kahn, ο οποίος και τον συνοδεύει στην ηχογράφηση της 20 Μαρτίου 1913. Στην ίδια εγγραφή συμμετέχει και ο βιολιστής Mischa Elman (1891-1967). Ο Caruso τραγουδά τους λατινικούς στίχους.

Η προσευχή “Ave Maria” αποτελείται από τους χαιρετισμούς του Αρχάγγελου Γαβριήλ και της Ελισάβετ στην Παναγία, σύμφωνα με την Βίβλο και άλλες προσθήκες του 15ου αιώνα. Ο Franz Schubert (1797-1828) βασίστηκε στην γερμανική μετάφραση του ποιήματος “The lady of the lake” (1810) του Sir Walter Scott (1771-1832). Η δημιουργία των Bach-Gounod αποτελεί το πρώτο πρελούδιο από το έργο του Johann Sebastian Bach (1685-1750) “Wohl temperierte klavier” και το “Meditation” του Charles Francois Gounod (1818-93) ως αντίστιξη, με στίχους από τρίτους.

Το “Ave Maria” των Bach-Gounod έκαναν επιτυχία οι Frances Alda (1910) και John McCormack (1915), το “Ave Maria” των Mascagni-Weatherly o John McCormack (1914), το “Ave Maria” του Kahn o Enrico Caruso (1913) και το “Ave Maria” του Schubert o Perry Como (1949).

32. YOUR EYES HAVE TOLD ME WHAT I DID NOT KNOW

30 Αυγούστου 1913


Συνθέτης είναι ο Geoffrey O’ Hara (1882-1967), δημιουργός της επιτυχίας του 1918 “K-K-K-Katy” (1918) και στιχουργός ο F. G. Bowles. O Enrico Caruso το ηχογράφησε στις 10 Απριλίου 1913.

Η σύνθεση δεν πρέπει να συγχέεται με τη δημιουργία των Gus Kahn-Egbert van Alstyne-Walter Blanfuss “Your eyes have told me so” που έκανε επιτυχία ο John McCormack (1920).

33. ELEGIE

15 Νοεμβρίου 1913



Το 1866 έγραψε ο Γάλλος συνθέτης Jules Massenet (1842-1912), την μελωδία αυτή γνωστή και ως “Τραγούδι θρήνου” (Song of mourning). Γαλλικούς στίχους πρόσθεσε ο Louis Gallet. Στην ηχογράφηση του Caruso, που έγινε στις 20 Μαρτίου 1913, συμμετείχε ο βιολιστής Mischa Elman (1891-1967). Την ίδια σύνθεση ηχογράφησε το 1912 η Alma Gluck, με συνοδό τον σύζυγό της-βιολιστή Efrem Zimbalist.

34. AMOR MIO

16 Μαίου 1914


Ο συνθέτης V. Ricciardi και ο στιχουργός G. E. Gaeta έγραψαν το “Amor mio”, που ηχογράφησε ο Enrico Caruso στις 21 Ιανουαρίου 1914.

35.LA MIA CANZONE

18 Σεπτεμβρίου 1915

Το “Τραγούδι μου” ή “Το τραγούδι μου για σένα” είναι μια από τις πολλές επιτυχίες του Sir Francesco Paolo Tosti (1846-1916). Οι στίχοι οφείλονται στον F. Cimmino. O Caruso το ηχογράφησε δύο φορές: 1-2 Δεκεμβρίου 1902 και 7 Ιανουαρίου 1915. To 1960 περιλήφθηκε στο άλμπουμ του Mario Lanza “Mario Lanza sings Caruso favorites”.

Επίσης το ηχογράφησε ο Jose Carreras για το άλμπουμ του 1997 “La mia canzone-Jose Carreras sings Tosti”.

36. O SOLE MIO

17 Ιουνίου 1916



Το Ναπολιτάνικο αυτό τραγούδι συνέθεσε ο Eduardo di Capua (1864-1917) σε στίχους του Giovanni Capurro (1859-1920) το 1898. Έγινε γνωστό και με τους τίτλους “Love of my life”, “There’s no tomorrow” (1949) και “It’s now or never” (1960).
Το ερμήνευσε και ο Beniamino Gigli, αλλά επιτυχία έγινε από τους Emilio De Gogorza (1908), Alan Turner (1914) και από τον Enrico Caruso (1916). Πολύ αργότερα από τους Tony Martin (1949), Elvis Presley (1960), John Schneider (1981). O Caruso το ηχογράφησε στις 5 Φεβρουαρίου 1916.

Το “O sole mio” περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, στα άλμπουμ: “For the first time” (1959) του Mario Lanza, “O sole mio-favorite Neapolitan songs” (1979) του Luciano Pavarotti, “Carreras Domingo Pavarotti in concert” (1990) των Carreras-Domingo-Pavarotti (ηχογραφημένο στα λουτρά του Caracalla στην Ρώμη, στις 7 Ιουλίου 1990 με διευθυντή τον Zubin Mehta).

37. SANTA LUCIA

25 Νοεμβρίου 1916



Ναπολιτάνικο φολκλορικό τραγούδι του 1850 που αποδίδεται στον Teodoro Cottrau (1827-79), σε ιταλικούς στίχους είτε του ίδιου είτε του ? Cossovich και αργότερα αγγλικούς είτε του Thomas Oliphant (1799-1873) είτε της Brenda Cleather.

To ηχογράφησαν εκατοντάδες καλλιτέχνες όπως ο Beniamino Gigli και ο Tino Rossi, αλλά επιτυχία έγινε από τους Reed Miller (1913) και Enrico Caruso (1916).

O Caruso το ηχογράφησε στις 20 Μαρτίου 1916 με συνοδεία του ? Bianculli, που παίζει μαντολίνο.

38. CANTIQUE DE NOEL

23 Δεκεμβρίου 1916


Το μοναδικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι που ερμήνευσε ο Enrico Caruso. Είναι δημιουργία του 1856 που συνέθεσε ο Γάλλος Adolphe-Charles Adam (1803-56) και στον 20 αιώνα οικειοποιήθηκαν (αφού ήταν πλέον public domain) τα πνευματικά του δικαιώματα όλοι όσοι το διασκεύασαν ή το ηχογράφησαν.

Αργότερα έγραψε αγγλικούς στίχους ο John Sullivan Dwight και τιτλοφορήθηκε “Christmas song” ή “O holly night”. Κατά καιρούς το ηχογράφησαν οι: Leontyne Price (1961), Bing Crosby (1962), Mario Lanza (1962), Nat “King” Cole (1963), Mahalia Jackson (1969), Luciano Pavarotti (1983), Placido Domingo (1984), κ.α. O Caruso το ηχογράφησε στις 23 Φεβρουαρίου 1916.

39. CHANSON DE JUIN

5 Μαίου 1917


O Γάλλος συνθέτης του “Chanson de Juin”, Benjamin Godard (1849-95), είναι ο ίδιος που έγραψε το 1888 το “Berceuse” (περίφημη άρια από την όπερα του ιδίου “Jocelyn”). Οι γαλλικοί στίχοι οφείλονται στον Victor Barrucand. To “Chanson de Juin” (ορ. 102, Νο 6) ηχογράφησε ο Caruso στις 3 Νοεμβρίου 1916.

Ορισμένοι μουσικολόγοι ανάφεραν ως συνθέτη τον Ιταλό Umberto Giordano (1867-1948), που δημιούργησε τις όπερες “Mala vita” (1892), “Andrea Chenier” (1896), “Fedora” (1898), “Madame Sans-Gene” (1915). Δεν αποκλείεται να είναι άλλο τραγούδι, που μόνο στον τίτλο συμφωνεί με την σύνθεση του Godard.

40. OVER THERE!

19 Οκτωβρίου 1918


Συνθέτης-στιχουργός του σπουδαίου αυτού, πατριωτικού τραγουδιού του 1917 που ταυτίστηκε περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ο George M. Cohan (1878-1942). Για πρώτη φορά εκτελέστηκε από το αστέρι των μιούζικαλ του Μπρόντγουαιη Charles King σε μια παράσταση υπέρ του Ερυθρού Σταυρού στη Νέα Υόρκη και γνώρισε δημοτικότητα, αρχικά, στην εκτέλεση της Nora Bayes και αργότερα από τους Shirley Kellogg, E. W. Mackney, κα.
Ο τίτλος του τραγουδιού είναι χαραγμένος μαζί με άλλους στην βάση του αγάλματος του Cohan, στην διασταύρωση της 46ης οδού και Μπρόντγουαιη. Σε δίσκους έγινε επιτυχία το 1917 από τους: American Quartet, Nora Bayes, Peerless Quartet, Billy Murray, το 1918 από τον Enrico Caruso, αλλά και την Prince’s Οrchestra.

O Caruso το ηχογράφησε στις 11 Ιουλίου 1918 και το τραγουδά στα αγγλικά και γαλλικά. Οι γαλλικοί στίχοι (“Par la-bas”) του F. Delamarre είναι πιστοί στους πρωτότυπους.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

41. GARIBALDI’ S HYMN

15 Φεβρουαρίου 1919


“Inno di Garibaldi” είναι ο πρωτότυπος τίτλος της δημιουργίας του Alessio (ή κατ’ άλλους Dino) Olivieri, σε στίχους Luigi Mercantini, αφιερωμένης στον Ιταλό πατριώτη Giuseppe Garibaldi (1807-82), ο οποίος κατέκτησε την Σικελία και Νάπολη για να εξασφαλίσει την ενότητα στην χώρα του. O Caruso ηχογράφησε το τραγούδι στις 26 Σεπτεμβρίου 1918. Μεταξύ άλλων το ηχογράφησε και η Claudia Muzio (1917-18).

42. JE VIENS CELEBRER LA VICTOIRE

7 Ιουνίου 1919



Από την πρώτη πράξη της όπερας “Samson et Dalida” του Camille Saint-Saens (1835-1921) σε κείμενα Ferdinand Lemaire, με βάση την Bίβλο.

Η πρεμιέρα δόθηκε στην Weimar (Γερμανία) στις 2 Δεκεμβρίου 1877.

O Caruso ηχογράφησε την άρια στις 10 Φεβρουαρίου 1919 μαζί με την μεσόφωνο Louise Homer (1871-1947) και τον βαθύφωνο Marcel Journet (1867-1933).

Mια αμερικάνικη έκδοση της όπερας “Samson and Dalida” (1981) γυρίστηκε σε βίντεο, σε γαλλική γλώσσα, με διευθυντή τον Julius Rudel και πρωταγωνιστές τους Placido Domingo, Shirley Vervett, Wolfgang Brendel.

43. LOVE ME OR NOT

17 Ιουλίου 1920


Ο Ιταλός συνθέτης A. Secchi βασίστηκε σε στίχους του Άγγλου ποιητή και μουσικού Thomas Campion (1567-1620) για το “Love me or not”.
O Caruso το ηχογράφησε στις 29 Ιανουαρίου 1920 με διευθυντή τον Josef Pasternack.

44. DREAM, A

26 Μαρτίου 1921


Ο John C. Bartlett, που έζησε στο τέλος του 16ου με αρχές του 17ου αιώνα, ήταν Άγγλος μουσικός, που έπαιζε λαούτο, και συνέθεσε πολλά τραγούδια τα οποία εκδόθηκαν το 1606. Το “A dream” σε στίχους του Charles B. Cory εκδόθηκε το 1895. Ο Caruso το ηχογράφησε στις 16 Σεπτεμβρίου 1920.

Η σύνθεση υπάρχει, επίσης, σε μια ηχογράφηση της Rosa Ponselle (1934-36) από ραδιοφωνική εκπομπή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένοι μουσικολόγοι αναφέρουν ως συνθέτη τον James (και όχι John) Carroll Bartlett.

45. DREAMS OF LONG AGO

8 Οκτωβρίου 1921


Ο ίδιος ο Enrico Caruso έγραψε το 1911 το “Dreams of long ago” με ιταλικό τίτλο “Sogni d’ altra eta”. Οι ιταλικοί στίχοι ήταν του John Focacci και οι αγγλικοί του Earl Carroll (1893-1948). O Carroll ήταν σημαντική φυσιογνωμία στον θεατρικό κόσμο των ΗΠΑ από το 1912-33, ως παραγωγός και σκηνοθέτης πολλών ρεβύ όπως η σειρά “Earl Carroll’s Vanities” (1923-32). Επίσης ήταν συνθέτης, στιχουργός και λιμπρετίστας. Η σύνθεση ακούστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική παράσταση “The million” (1911).

Ο Caruso ηχογράφησε άλλα δύο δικά του τραγούδια, το “Tiempo antico” (1916-στίχοι Caruso) και “Adorables tournaments” (Valse lente), που συνέθεσε το 1908, με τον Richard Barthelemy σε στίχους R. Gael.

To “Dreams of long ago” ηχογραφήθηκε από τον Caruso στις 18 Απριλίου 1912 και έγινε επιτυχία την ίδια χρονιά και επανακυκλοφόρησε σε δίσκο αμέσως μετά τον θάνατο του (2 Αυγούστου 1921) και έγινε επιτυχία τον Οκτώβριο του 1921. Τον συνοδεύει η ορχήστρα Walter Rogers.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

O Enrico (Errico) Caruso γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1873 στη Νάπολη της Ιταλίας, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή στις 2 Αυγούστου 1921.

Αυτή η μικρή έκδοση-φόρος τιμής στον πιο διάσημο τενόρο του 20ου αιώνα-δεν αναφέρεται σε όλες τις ηχογραφήσεις της καριέρας του, αλλά στις 45 άριες-τραγούδια που έκανε επιτυχία σε δίσκους στις ΗΠΑ από το 1904-1921.

Οι δίσκοι αναφέρονται σύμφωνα με την χρονολογική τους έκδοση-η ημερομηνία είναι ενδεικτική της εβδομάδας που κυκλοφόρησε. Εντός παρενθέσεων σημειώνεται ο τίτλος της όπερας από την οποία προέρχεται η άρια.


Τα τραγούδια-άριες περιλαμβάνονται στην δισκογραφική έκδοση της BMG/RCA Victor “Enrico Caruso: The complete recordings”, απ’ όπου λείπει-άγνωστο γιατί-μόνο το “Deh non parlare al misero”.



ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ
Μάρτιος 2000